Zie hiernaast deze vrouw, een tikje onzeker, maar ook vol nieuwsgierigheid en trots de lens inkijkend. Deze foto werd gemaakt in augustus 2016.
In mei daarvoor werd er een manager gevraagd bij Reflex Heren 1 uitkomende in de eerste divisie, volleybal in Kampen. Henk Gootjes was op dat moment de trainer/coach en hij zou graag voor de randzaken een manager aan zijn zijde hebben. Wow, wat leek me dat gaaf: horen bij een team wat super goed volleybal speelt en dan nog wel de mannen. Ik vind het altijd veel leuker om naar de mannen te kijken, want het gaat altijd hoger, harder en spectaculairder. Bovendien zijn het gewoon mannen.....
--- "mannen sport is gewoon harder, hoger en spectaculairder" ---
Henk had mij aangenomen! Oké, stap 1 was gezet, maar ik moest me natuurlijk wel even voorstellen aan de heren. "Kom je naar de hal als we aan het trainen zijn? Dan is het wat ongedwongen en dan kun je gelijk even kennis met iedereen maken." Ja, dat was goed. Maar Henk.....wat moet ik dan eigenlijk zeggen? Dat vroeg ik niet echt aan Henk, want Henk ziet me aankomen, dacht ik. Ik ben nu in een mannenwereld en ga niets van die onzekerheid laten merken. Poeh, bovendien hoef ik toch niet zenuwachtig te zijn? Neeee, tuurlijk niet. Met knikkende knieën ging ik mijzelf voorstellen. Ik liep de hal in en wilde het liefst weer weg. Mijn super ego is groter (Freud zegt dat je een ego hebt en daarboven een super ego die je ego een beetje in bedwang houdt) en daarom bleef ik, want ik had er toch zelf voor gekozen, dan moest ik ook maar door de zure appel heen bijten. Kun je je voorstellen dat ik 1.72 meter ben en dat de mannen allemaal in een halve cirkel om mij heen gingen staan, allemaal boven de 1.90 m? En dan maar gewoon blijven praten en iets zeggen en hopen dat ze me niet opeens vol gaan uitlachen, omdat ze denken, haha die Dilys manager? Die kan zelf niets eens volleyballen......(zij speelden 1e divisie en ik 2e klasse). Maar er gebeurde niets....ze deden echt super aardig. Goh, zouden het toch mijn eigen gedachten zijn die mijn onzekerheid voedden toen?
--- Doe juist eens waar je bang voor bent, wie weet valt het best mee ---
Ik kan wel uren doorschrijven over de avonturen die ik vervolgens meemaakte met het Heren team. De fotosessie in augustus 2016, op naar Herman IJssel in Kampen, waar we met elkaar en afzonderlijk van elkaar op de foto mochten. En weet je, ik wilde op de foto, op de foto, op de foto! Superblij kan ik worden van juist dat soort kleine dingen. Als mijn zusje van hockey een teamtrui had gekregen, ooooh dan wilde ik het ook, niet omdat ik alles wilde wat zij had, maar gewoon dat teamgevoel, dat ergens bij horen en dat ze van een afstand zien dat je een leger bent. Vorig jaar heb ik zo'n jasje gekregen, bij volleybal, nou mijn week, maand, of misschien wel mijn seizoen kan dan niet meer stuk, zo blij ben ik ermee. Elke keer als ik dat jasje aantrek, denk ik eraan.
Ik dwaal af. Het teamweekend in Duitsland waar we met het hele team in de bomen ging klimmen. Doodeng, zo super hoog, maar door elkaar te overreden, hebben we het toch gedaan. De wedstrijden: het water halen, de gesprekken met de mannen, de spanning, explosies van woede, maar ook vreugde, dat was me allemaal wat. Heerlijk om ernaar te kijken en eigenlijk 'af te kijken'.
--- Heerlijk om ouderwets 'af te kijken' ---
Want waar ik eigenlijk naar toe wil: hoe heeft Henk Gootjes zijn team opgebouwd en hoe kon het team kampioen worden? Misschien is het nog eens een idee om Henk te interviewen voor mijn radioprogramma Mooie Mensen. Ik kan nu alleen schrijven wat ik er van zag en wat ik in mijn werk steeds weer kan gebruiken:
Henk zorgde ervoor dat ieder individu op waarde werd geschat. Hij vroeg iedereen naar zijn kwaliteiten en gaf ze een taak in het team, of daarbuiten, wat paste bij die kwaliteit. Hij liet mij zien dat een team een leider nodig heeft. Iemand die de neuzen dezelfde kant opzet. Mooi al die theorieën over zelfsturende of zelforganiserende teams, maar in de praktijk is dat heel weerbarstig. Tenzij je daar bij aanvang goede afspraken over maakt met iemand die buiten de groep staat. In mijn eigen volleybalteams, heb ik keer op keer gezien dat wanneer je zelf onderdeel bent van het team, je nooit de goede positie hebt om invloed uit te oefenen. Henk liet mij ook zien dat wanneer je duidelijk uitdraagt welke richting je opgaat en dat steeds checkt bij degenen die luisteren, ze makkelijker met je meegaan. Geef iedereen een stem, een rol een taak, wees duidelijk, weet welke richting je op wil en je hebt een topteam.
Bij Heren 1 vond ik zelf dat ik niet bij het team hoorde, want ik was niet één van de spelers, maar had een ondersteunende functie. Henk vond van niet; hij vond dat ik, net als hij en de mannen van Reflex, bij elkaar hoorden en dat wij samen 1 team waren. Als hij er zo over spreekt en denkt, neemt de rest van het team het gelijk aan. Misschien komt het ook doordat ze man zijn hoor, hiervoor gaat mijn expertise niet ver genoeg.
Als je deze theorie doortrekt naar het welzijnsleven, dan denk ik het volgende: wanneer iemand na lange tijd weer terugkomt in een team bv, dan is het o.a. aan de leidinggevende hoe en of die persoon weer goed in het team terugkomt. Maak keuzes als leider en handel ernaar. Een team gaat weifelen als de leider of de aansturing hapert, niet duidelijk is. Bij krachtig leiderschap (geen dictatorschap), ontstaan er betere teams, is mijn inzicht. Dit te weten en vervolgens te handelen in de praktijk, is weer een hele grote kunst, maar al doende leert men (ik).
Een goede leidinggevende gaat op zoek naar de kampioen in jezelf en weet ervoor te zorgen dat juist datgene waar je goed in bent, naar voren komt, in je werk of in een (volleybal)team. Door dát te kunnen, groeit iedereen alleen maar meer in zijn rol.
We werden met ons allen Kampioen, in april 2017. Super gaaf toch? En heel wat van geleerd......
Reactie plaatsen
Reacties