De jaarlijkse oefening bij de Hoogwaterbrigade in september. Kampen heeft een een ingenieus systeem om haar tegen hoogwater te beschermen. Er zijn meer dan 250 vrijwilligers die elk moment oproepbaar zijn, maar daarvoor moeten ze wel elk jaar oefenen dus. In 2003 kwam ik in Kampen wonen, in de Voorstraat, een studentenflat met naast mij een leuke buurvrouw. Toen ik hoorde dat de Hoogwaterbrigade vrijwilligers zocht, spoorde ik mijn buurvrouw aan om met me mee te gaan en zo kwamen we als enige twee vrouwen terecht in een zee van mannelijke vrijwilligers, meer dan 250. Oh wat vond ik dat mooi, die ogen op ons gericht alsof we buitenaardse wezens waren.
---- dat vond ik slap ---
In het begin stond er een man aan het roer bij de Hoogwaterbrigade die vond dat vrouwen beter thuis konden blijven, dus we zaten eerst een paar jaar in een onbeduidend deurensluitgroepje (de Kamper waterkering gaat dwars door de huizen op de IJsselkade en dus moet je soms in een huis zijn om de waterkerende deur (die dus echt bij iemands huishouden hoort) te sluiten). Ik vond dit super onstoer. Waar de mannen de schotbalken plaatsten (aluminium balken in een frame) of anderen de hefschuif bedienden (met katrollen een ijzeren ketting omhoog schuiven en dan in de rubbers drukken, zodat een hele steeg afgesloten wordt), moesten wij aanbellen bij de huizen om te vragen of wij alstublieft de deur konden sluiten. Slap vond ik het en dus sprak ik die voorman aan: "Ik wil in een ander team en Marije (buurvrouw) gaat mee. Wij willen het échte werk doen, niet zo slap als dit." Die man keek wat vreemd op, maar zo geschiedde, wij kwamen in team 6, het schotbalken team. Daarvoor waren onze laarzen met stalen neuzen tenminste echt nodig, daarvoor trok ik graag mijn handschoenen uit de kast en de helm deed tenminste dienst.
--- daarvoor trok ik graag de handschoenen uit de kast ---
Op dat moment, het moet 2006 geweest zijn, hadden we een teamleider, Berend. Berend was al eind 60, was een nuchtere man van weinig woorden. Hij was dan wel teamleider, maar daar merkte je eigenlijk niets van. Wanneer wij naar de IJsselkade gebracht werden, naar onze plek, van team 6, bij het Oorgat en Landsman en Teune, gingen wij automatisch naar het spinnenhekje. Spinnenhekje? hoor ik je denken? Ja, wij moeten twee muren van schotbalken voorzien. Er wordt ongeveer een muur van 2 meter 10 hoog opgebouwd met schotbalken dus, holle aluminiumbalken, over een lengte van 25 meter schat ik. Op de ene plek staat een hek, dat hekje zit in september vól met spinnen en dat hele hekje moet eerst verwijderd worden, voordat wij die schotbalken kunnen plaatsen.
Maar goed, Berend teamleider dus, en we beginnen, we doen gewoon ons werk. Iedereen weet wat ie moet doen. Ik ben op zo'n avond door het dollen heen van alle aandacht, dus ik riep een keer tegen Berend: "Wat ben jij nou voor een een teamleider zeg! Jij moet ons bij elkaar roepen en zeggen wie wat gaat doen. Kom op Berend, een beetje Teamleiden en snel een beetje." Berend keek me aan en zei: "Wat een drukte, teamleider, dat is toch helemaal niet nodig, het gaat toch goed?" Euhm, ja, wat een onzin ook dacht ik, maar het hóórt toch zo, dacht ik nog.
Een paar jaar later zochten ze voor Team 6 een reserve teamleider en dat wilde ik zo graag, dat ik mocht, eigenlijk vond iedereen het goed, omdat ik er zoveel waarde aan hechtte. Dat leek me nou het ultieme geluk, teamleider zijn in een alleen-bij-hoogwater-bestaande-alleen-maar-uit-mannen-bestaande-organisatie. Ik zou ze eens laten zien dat ik dat wel zou kunnen.
Berend was ziek vorig jaar, dus ik was opeens teamleider. Er ging iets niet goed; de bak met materialen stond aan de verkeerde kant van de weg, zodat wij niet makkelijk onze kant konden opbouwen. Arjan uit mijn team ging alvast met de kraanmachinist in overleg om te vragen of hij de bak kon verplaatsen. Ik zei tegen Arjan: "Kun je dat niet eerst even overleggen met je teamleider?" Ik bedoelde het nog als een grapje, maar bedoelde het eigenlijk ook wel serieus, want wat moest ik nou als teamleider wel en niet doen en waarom deed hij wat ik misschien moest doen?
Arjan zei: "Dan doe je het lekker zelf, met je teamleider...." En hij liep weg. Hmmm, shit, dat was juist niet de bedoeling. Ik achter hem aan om te zeggen dat het juist goed was dat hij het initiatief nam en dat het inderdaad ook onzin is dat ik daar wat zou moeten zeggen.
------ Berend is dood -------
April 2022 lees ik in de krant dat Berend dood is. Gewoon gestorven na een lang ziekbed. Apart, want hij komt dus niet terug. Berend heeft mij al lang geleden één ding geleerd: met het woord teamleider ben je er nog niet. Als het goed is, waarom zou je ergens aan tornen, je verstoort eerder datgene wat vanzelf gaat, als iedereen weet wat ie moet doen. Bovendien waarom zou ik me superieur opstellen, boven de anderen? Dat is geen één ding trouwens, dat zijn er meerdere en eigenlijk heb ik dat in al die jaren overdacht, als reactie op die ene zin van Berend.
Berend dood, dus ik was nu de teamleider voor altijd kun je zeggen. Bij de oefening van 2022 kreeg ik een helm en een hesje, een gele. Maar later zag ik dat alle teamleiders een oranje hesje aan hadden. Ik ben super snel naar de jasjes geraced en heb deze aangetrokken en zoals je ziet heb ik me laten fotograferen. Die mannen lachen, want ik nam het volgens hen veel te serieus. Maar ik?.......Ik ben apetrots, supertrots zelfs en kan daar heel lang blij van zijn, nu ook nu ik dit schrijf.
Want een kinderlijke wens ging in vervulling.
Dilys oktober 2022
Ps. de foto's zijn gemaakt door Arjan
Reactie plaatsen
Reacties