Ik staar wat voor mij uit. In mijn hoofd blijven zich beelden afspelen en zinnen voorbij schieten die ik juist op LinkedIn of Facebook las. Afgelopen september begon ik een MBA opleiding. Niets voor mij eigenlijk, maar ik wil toch een beetje mee kunnen praten met die directeuren die hele bomen opzetten over de toekomst van hun organisatie, zodat ik ze gunstig kan informeren over de opbouw van diezelfde organisatie. Wat dat betreft zijn bestuurders net politici; volledig hun eigen koers varend en narcistisch tot en met. Waarom ik dan juist dit werk als organisatieadviseur en interim-manager doe? Ik denk een beetje menselijkheid aan toe te voegen. En bovendien vind ik het zo super belangrijk dat bijvoorbeeld in de gehandicaptenzorg nooit uit het oog wordt verloren voor wie die organisaties zijn opgezet. En dat wil ik vanuit mijn tenen kenbaar maken.
Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan de commentaren die ik van mensen kreeg op een bericht op LinkedIn. Ik ga elke zondag demonstreren op het Museumplein in Amsterdam. Op LinkedIn had ik mijn eigen filmpje geplaatst en ik kreeg veel leuke reacties, maar ook een paar negatieve: dat ik mijzelf had gediskwalificeerd. Haha, ik moet nu even aan die zin denken nu ik het bovenstaande schreef over die directeuren, maar zie de heldenkant ervan inmiddels. Natuurlijk is alles niet zo zwart/wit, maar hoe heerlijk is het om soms zo te schrijven.
Voor die MBA moet ik dus aan een opdracht, al weken eigenlijk. Maar ik kan me er al weken niet toe zetten. Nou rara, hoe zal dat komen? De opdracht is het opzetten van een eigen bedrijf, op papier. In feite een hartstikke leuke opdracht, als alles normaal zou zijn. Maar wat is daar nu belangrijk aan? Helemaal niets.....
---- Het is niet genoeg ----
Ik staar wat voor mij uit, maar kan de concentratie niet vatten. NIETS is zo belangrijk als het hebben van een eerlijk bestuur in een land en het hebben van vrijheid. Woorden die ik de afgelopen dagen vaker las: "Iedereen ziet dat het allang niet meer gaat om het in bedwang houden van een virus, maar van een volk." Zolang dit speelt, wil ik er alles aan doen om te zorgen dat die onderdrukking voorbij gaat. Maar wat? Mijn hersens schieten heen en weer in hun pan en de gedachten buitelen over elkaar heen om het te winnen, maar het is zoveel, dat ik maar gewoon 'niets' doe. Ik schrijf zoveel mogelijk op LinkedIn, op FB, hoop mensen te raken daarmee. Ik verzin de hele dag wie ik nu weer kan vragen voor mijn radioprogramma Mooie Mensen, op zaterdag van 12 tot 13. Het is maar 1 uur in de week en ik wil zoveel meer doen. En elke zaterdag een bijeenkomst in mijn woonplaats en dan zondag naar het Museumplein, maar ik merk; het is niet genoeg, het is niet genoeg. Natuurlijk zijn er zoveel mensen die wat proberen, veel mensen die een veel prominentere plek innemen en meer invloed hebben dan ik, maar zelfs samen zijn we niet sterk genoeg......terwijl ik dit schrijf huil ik dikke tranen van verdriet, want 'we' staan machteloos. Ik heb me nooit machteloos gevoeld, natuurlijk komt het altijd weer goed. Maar nu......ik weet soms even niet meer wat ik moet doen.
Blauw, wit, rood, volk in Nood! Ik wist het niet, maar ik zag dat mensen in tijden van nood de vlag omkeren. Zo bungelt hij aan mijn gevel. Net zolang tot het beter wordt. Zal het helpen om te stemmen, 17 maart? Of is er iets nog groters aan de hand? We zullen het zien. Weet in ieder geval goed wat je met je enige stem doet!
Was het maar wat makkelijker, wat me een paar weken geleden overkwam. We gingen voor de zoveelste keer naar het Museumplein; een paar keer geleden ging er een kranslegging bij het monument van van Randwijk, georganiseerd door Frank Reusink, aan vooraf. "Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht....." (foto van 4en5mei.nl: https://www.4en5mei.nl/oorlogsmonumenten/monumenten_zoeken/oorlogsmonument/1513/amsterdam%2C-%27van-randwijk-monument%27)
Poeh, mooie tekst. Het is zo fijn om je te begeven onder mensen die het ook allemaal zo zien. Als je het zo ziet, kun je het bijna niet meer anders zien. Er was echt een grote groep en met ons allen getogen we naar het Museumplein. Naast mij kwam een jongen lopen, iets langer dan ik, helemaal in een regenpak, "Want', zo vertelde hij, "dan word ik tenminste niet zo nat als ik bespoten word door het waterkanon." Ja, heel verstandig, vond ik dan weer. En zo kletsten we wat. Hij vertelde dat hij 16 jaar is en op een gesloten jeugdafdeling zat en dat hij overdag kon doen wat hij wilde, maar 's avonds om 21 uur binnen moest zijn. Op dat moment wist ik niet dat het voor ons ook zou gelden......Hij vertelde verder nog dat hij wel wat jong was misschien, maar dat hij vond dat hij hoe dan ook iets kon doen aan deze situatie.
Ik liep toevalligerwijs voorop, met die jongen dus. Vlakbij het Museumplein aangekomen kwamen we oog in oog met een rij ME'ers te staan. En daarachter een linie paarden. Ik keek met verbazing, maar deed of mijn neus bloedde dus vroeg: "Goh meneer, we willen naar het Museumplein, mogen we er langs?". Die man zegt: "Nou mevrouw ik weet het niet, ik moet mijn orders afwachten." Dus ik dacht, ach ja joh, dan wacht ik even. Orders? Je zult maar je orders moeten afwachten.... Op datzelfde moment riep een agent die achter de linie stond: "Als de groep gaat drukken, dan gaan jullie aan de kant en dan laat ik de paarden op ze los." Ik vond het wel grappig, want je kon toch niet menen dat hij het over onze groep had? Dus ik keek even naar de groep: waren ze weg: verschwunden......bleek ik de enige die daar stond. Een ME'er stapte uit de rij en zei tegen mij hoe ik wél het Museumplein op kon komen. Ik bedankte hem, weer met verbazing, want ik kon me niet voorstellen dat het toneelstukje wat ze net opvoerden doorbroken mocht worden door een aardige ME'er die mij de goede kant op wees.
---- Luisterde iedereen maar naar mij, zo makkelijk als die jongen. ----
Ik merk het alweer; het wordt een lang verhaal. Dit stuk kan sneller. We waren met ruim 3000 mensen op het plein, werden er vanaf geveegd door de ME, stoven uit elkaar, moesten rennen voor ons leven en keerden weer terug. Laten we maar gaan, naar huis. Juist op dat moment kom ik de jongen weer tegen. Hij heeft een heel verkeersbord onder zijn arm; ik zei; "Hé hoi, wat ga je daarmee doen?" Hij: "Ik moet mezelf verdedigen tegen de ME...." "Nee, joh, dat hoeft helemaal niet, luister maar naar mij, leg die paal weg en ga met mij mee." Hij deed het.....hij deed het! Zoooo weinig was er voor nodig om die jongen te bewegen het niet te doen. Hij ging met ons mee, dronk een chocomelk en ging weer naar huis. De volgende dag las ik in de krant dat een jongen met een verstandelijke beperking 2 maanden cel kreeg voor het gooien met stenen OVER de ME heen. Moeten ze nou zo'n jongen als voorbeeld gebruiken? Er waren alleen vredelievende mensen en niemand was uit op geweld. De enigen die steeds weer geweld gebruiken zijn de de ME'ers in opdracht van Femke Halsema. Hoe kan het zo zijn dat de ME de gewone burgers aanvallen? Waarom wordt een jongen met een verstandelijke beperking opgepakt als voorbeeld? Waarom schrijven de kranten steeds over het gewelddadige einde met de ME en schrijven ze niet over de inhoud van de demonstratie?
Luisterde iedereen maar naar mij, zo makkelijk als die jongen. Luisterde Rutte maar, of de Jonge, of alle mensen die nog steeds het beleid van de overheid rechtvaardigen. Het is zo ingesleten als een geloof, een coronageloof, las ik ergens. Dus het is niet genoeg.
Niet genoeg.
Dilys.
Reactie plaatsen
Reacties