Er is helemaal niemand op straat, het is verlaten en doodstil. Je hoort alleen het tikken van het voetgangerslicht. De persoon in de auto staat te wachten, tot het groen wordt om linksaf te slaan. Maar als het nu eens geen groen wordt, wat gebeurt er dan?
Als de mens Dilys en als organisatieadviseur/interim-manager/projectleider spreek ik veel mensen en kom ik bij veel teams. Dan maak ik heel wat mee. Genoeg om jaren blogs mee te vullen. Tot nu toe heb ik mijn werkonderwerpen steeds vermeden in mijn blogs, omdat ik er even over na moet denken hoe ik het schrijf, want
1. ik wil dat het verhaal goed overkomt en
2. ik wil de persoon of organisatie in kwestie natuurlijk niet herkenbaar in beeld brengen, want ik heb uiteraard mijn geheimhoudingsplicht.
Toch wil ik laten zien wat ik doe en hoe ik het doe, want dan krijgt iedereen ook een beeld van mijn werkend bestaan.
Dus:
Ze liep op mij af, stak haar hand uit en stelde zichzelf voor. Een stevige handdruk en met een krachtige stem noemde ze haar naam. Ik zocht wat ze dacht, in haar ogen. Ogen verraden toch meestal wat iemand denkt. Maar ook daar dacht ik geen spoortje van onzekerheid te zien. "Mooi", dacht ik, "maar hoe ga ik het nu aanpakken?"
-- Wat als het licht nu eens niet op groen gaat? --
Soms kom ik als organisatieadviseur bij een instelling in de zorg en dan blijkt vaak dat mensen heel hard aan de slag zijn met de dagelijkse taken, zonder dat ze stil staan bij de basis, de fundatie van het geheel. Deze betreffende organisatie had een opdracht overgenomen en moest een taak uitvoeren die zij totaal niet kende. De directeur had de werkers gezegd; ga die opdracht uitvoeren en roep maar als je wat nodig hebt. Een mooi staaltje van gebruik maken van de expertise van je medewerkers, maar in mijn ogen is dat de dingen teveel overlaten aan het toeval. Wat gebeurde er? De medewerkers werden overspoeld met cliënten en waren aan het werken en werken geslagen, terwijl ze van elkaar niet wisten hoe ze het één of ander aan zouden pakken. Zo hadden als werkers geen gezamenlijke visie en er was vanuit de organisatie niet stilgestaan bij de aanpak van het geheel. Niet gek, gezien de tijdsdruk, maar beter preventief te werk gaan dan achteraf de puin ruimen.
Zo waren we hard aan de slag met de groep om die missie en visie in kaart te brengen en vervolgens een plan te gaan maken. Saai om te lezen, maar super leuk om te doen, omdat het mij om de interactie tussen mensen gaat. En ik kan je zeggen dat dat fanschap van mij over de interactie, behóórlijk aan de bak moest.....
Ze kwam dus terug. Ze was een tijd afwezig geweest en het was duidelijk dat iedereen haar een super aardig en lief mens vond, maar dat ze niet op haar zaten te wachten, werk technisch dan. Ze kwam toch terug. Ze zou mee werken en moest niet de boel vertragen, zei men. Ik vroeg me af in hoeverre ze dit ook zelf zou weten dat er zo over haar gepraat zou worden. Wanneer mensen niet open en eerlijk tegen elkaar zijn, krijg ik een opgefokt hart, ja, echt letterlijk....dan gaat ie harder kloppen. Maar wil dat zeggen dat mijn hart gelijk heeft?
Ik vroeg haar even hoe ze het vond om weer terug te komen. "Heel fijn om weer ergens onderdeel vanuit te maken en weer voor de cliënten te kunnen gaan." In haar ogen zag ik niets, niets van onzekerheid of dat ze zich belaagd voelde, dus ik besloot me daarbij aan te sluiten.
Maar goed, wat nu? Ze mocht de boel niet vertragen, maar wel deelnemen aan het plan, hoe ga ik dat doen? Hoe zorg ik ervoor dat zij wel een kans krijgt, terwijl het team zo over haar denkt? Dat iedereen zeker een kans moet krijgen, staat voor mij als een paal boven water.
Ik wist het ook niet goed, want ik had hier nog nooit mee te maken gehad. Vroeger bij MEE, vroeg ik wel eens, om een beetje te stoken "Hé, is er hier nog een roddel, of hoe zit dat?" Dan doelde ik op verhalen over leuke mannen die dan op kantoor langs waren gekomen, of een nieuwe liefde van iemand, maar meestal waren zulke verhalen of dito mannen er niet in de zorg en dan vertelde ik zelf wel zo'n verhaal; uit niets kun je altijd iets heel belangrijks maken, een klein woord, een stille lach..... Smeuïge verhalen om het leven leuk te maken. Nooit om iemand te kwetsen trouwens......
Nu hoefde ik geen verhalen te verzinnen, maar was ik opeens de vertrouwenspersoon die van elke partij wat te horen kreeg. Uiteraard hield ik de info van de ene voor me tegen de ander. Zo kwam ik te weten hoe het zat en had ik de mogelijkheid om te bedenken wat ik kon doen.
Kan er een heel lang verhaal van maken, maar sowieso weet ik dus ook niet zomaar wat ik moet doen. Daar denk ik erover; ik loop eens een rondje en vraag me af wat het handigste is, want hoe kan je, zónder dat je aan iedereen laat weten hoe het precies zit, toch zoiets doen dat iedereen er baat bij heeft?
Het lijkt zo simpel: positief benaderen. Het was mij duidelijk dat de mevrouw een bepaalde rol had in het team, voordat ze weg ging. Ik zou kunnen bijdragen aan haar nieuwe rol, maar eerst op zoek naar haar sterkste punt. Niet apart of geheimzinnig, maar gewoon in de groep en dan natuurlijk niet alleen van haar, had ik bedacht, maar van iedereen. Subtiel, tijdens het werken. Zij bleek echt een kei in het overkoepelend kijken. Wat zij binnen het team bespraken, kon zij heel makkelijk organisatorisch breed trekken en het lukte haar om dat heel duidelijk te vertalen naar het management. Zij bleek opeens de missing link tussen hen als zelfsturend team en het management. Coooool....dat rode licht werd dus hartstikke groen; voor haar, omdat ze haar plek weer terug had en hoe? En voor mij, omdat ik merkte dat ik zelf kan beslissen of ik doorrijd of niet; ook al houd iets of iemand mij tegen, omdat ze op dát moment nog niet zien hoe het zit.
Ik kon weg en het team, als geheel met al zijn personen en ieders zijn eigen sterke punten, kon verder.
'Leg de nadruk op de sterke punten van mensen", weet ik voor de volgende keer. Èn.....iedereen is belangrijk in een organisatie.
Mooi verhaal, hè?
Vind ik ook.
Fijne dag. Groet, Dilys
Organisatieadviseur en Interim-Manager in de zorg en welzijn
Meer van dit soort verhalen horen van mensen zelf? Luister naar mijn programma Mooie Mensen, waarin ik wekelijks iemand aan het woord laat over zijn of haar leven: waarom is iemand geworden, zoals ie is? https://www.youtube.com/channel/UCl-6Jzj4rm8Ne5EF072B9Dw
Reactie plaatsen
Reacties